چکیده

در عمق افکار و عقاید مولوی و گفته های او در مثنوی، نوعی ارادت و محبت به  امیر مؤمنان علی (ع) و خاندان پیغمبر اکرم (ص) وجود دارد. آراستن سخن به گوهر های گنجینۀ کلام مولا و نقل و اخذ تعداد قابل ملاحظه ای از اقوال آن امام، صرفاً برای استناد و استشهاد و یا به قصد نشان دادن علم و فضل نیست، بلکه این همه تعظیم و تمجید، در قالب حکایات و ذکر اقوال، بیانگر تولی و محبت بسیار این شاعر به مولا و حاکی از افق گستردۀ اندیشه تابناک و عمق و گسترة نظر و وسعت دید و رشد و کمال روحی مولاناست.

این نوشته تبیین دیدگاه مولانا در مورد امیر مؤمنان و بازنمایی جلوه هایی از کلام آن امام است که آشکارا و یا به تلمیح و اشاره در مثنوی آمده و سبب جاودانگی اندیشه های بلند این شاعر گردیده است.

الف) منابع شناخت‏

ب) آفت‏هاي شناخت‏

ج) هشدارها در باب شناخت‏

در اين جلسه مهم‏ترين بايدهاى معرفتى امام على (ع) را- كه برگرفته از نامه 31 نهج‏البلاغه است- برگزيده‏ايم كه براى رشد و بالندگى و زمينه‏سازى براى تحكيم ايمان كارساز است. اين نامه به‏عنوان «از پدر به فرزند» آمده اما مقصود اين نامه تنها فرزند ايشان نيست.

انسانى كه به ‏شگفتى يك كتاب يا يك مجموعه پى‏مى‏برد، گاه با تأمل مستقيم از اين شگفتى آگاه مى‏شود و گاه نيز در آينه گفتار بزرگان مطلبى را مى‏خواند و آنگاه زمينه تأمل برايش فراهم مى‏شود و سپس به‏شگفت مى‏آيد.

بسيارى از علماى شيعه و اهل‏سنت و دانشمندان مسيحى كتاب نهج‏البلاغه را ستوده‏اند؛ آن‏گونه كه در آينه گفتار آنها مى‏توان مطالبى را براى تعمق برگزيد و براى مراجعه به اين «برادر قرآن» راغب شد. دراين‏باره هفت ديدگاه را برگزيده‏ايم:

اعترافهايي علماي اهل سنت به قبول معناي امامت و ولايت از حديث غدير

غدیر در فرهنگاسلام

از روز رحلت پیامبر تا پایانقرن اول هجری ، ثبت و تدوین احادیث و تاریخ اسلام از طرف غاصبین خلافت ممنوع اعلامشده و مجازاتهای سختی برای اقدام‏کنندگان به اين امر مقرر شد. علتاصلی این نقشه جلوگیری از ثبت مطالبی چون واقعه‏ی غدیر بود که با اساس حکومت غاصبینمنافات داشت.