انسان در نهج البلاغه (6)

5-2-آثار همت بلند

با این بینش وسیع و همت بلند است که آدمی به بسط وجودی و وسعت روحی و ظرفیت و رفعت و حلم و تأنی می رسد و از حقارت و محدودیت رهایی می یابد  چنانچه علی(ع) بر این حقیقت تصریح  می فرماید : الْحِلْمُ وَ الْأَنَاةُ تَوْأَمَانِ يُنْتِجُهُمَا عُلُوُّ الْهِمَّةِ[1]؛ حلم و برخورد پخته با مسائل و حوادث پیش رو و تأنّی و وقار در شروع کارهای بزرگ هر دو فرزندان  همزاد همت عالی هستند که به سقف کوتاه دنیا محدود نمی شود و گر نه به تعبیر علی(ع)  کسی که دلش از این دنیای محدود آزاد نشده باشد و به آن دلبسته باشد ،  به سه درد بی درمان مبتلا می گردد :.. وَ مَنْ لَهِجَ قَلْبُهُ بِحُبِّ الدُّنْيَا الْتَاطَ قَلْبُهُ مِنْهَا بِثَلَاثٍ هَمٍّ لَايُغِبُّهُ وَ حِرْصٍ لَايَتْرُكُهُ وَ أَمَلٍ لَايُدْرِكُه[2]